Lög um gjaldmiðil Íslands og lög um Seðlabanka Íslands.

1. og 3 grein laga nr. 22, 23. apríl 1968 kveður skýrt á um að seðlar og mynt sem Seðlabanki Íslands gefur út í íslenskum krónum skulu vera lögeyrir í allar greiðslur hér á landi með fullu ákvæðisverði. 6. grein sömu laga kveður á um að eigi séu aðrir en bankar og sparisjóðir skyldugir til að taka við greiðslu í einu á meira en 500 krónum í slegnum peningum. 17. grein laga nr. 92, 1. júlí 2019 tekur af öll tvímæli um að seðlar og mynt sem Seðlabankinn gefur út skulu vera lögeyrir til allra greiðslna með fullu ákvæðisverði. Af ofangreindum tvennum lögum verður ekki annað ráðið en að skylt sé að taka við seðlum og mynt í íslenskum krónum í öllum viðskiptum hér á landi með þeirri undantekningu sem vísar í upphæð sleginnar myntar hverju sinni. Seðlabanki Íslands eða starfsmenn hans eru ekki til þess bærir að veita nokkrum aðilum heimild til að sniðganga þessi lög eða önnur. Sjálfsagt má finna skýringu á svari starfsmanna Seðlabankans í að lesskilningi landsmanna fer ört hrakandi og þrátt fyrir sverar gráður sem margt þetta fólk hefur aflað sér árum saman á sitjandanum þá skilur það ekki einfaldan texta eins og finna má í þeim tvennu lögum sem hér er vísað til. Túlkun Seðlabankans er því af sama meiði og hjá þeim sem telja sér heimilt að aka gegn rauðu ljósi þó skýrt sé kveðið á um í umferðarlögum að slíkt sé bannað. Þeim sem neita að taka við reiðufé þarf einfaldlega að stefna fyrir dóm í von um að lesskilningur dómara sé ekki jafndapur og starfsmanna Seðlabankans. 

Ráða hvort tekið sé við reiðufé