Lífið er saltfiskur.

Þessi frasi var hávær á mínum yngri árum og vísaði í að við Íslendingar lifðum á að nýta það sem hafið í kringum landið gaf. Í raun hefur ekkert breyst í þeim efnum annað en að auðlindinni var stolið af þjóðinni og sett undir fáa útvalda. Hinir útvöldu létu sér ekki nægja að fá auðlindina frítt. Til að komast hjá því að leyfa þjóðinni að njóta arðseminnar að einhverju leyti notuðu þeir aðferðir sem þekktar eru hjá stórfyrirtækjum úti í heimi en þau kaupa aðföng af sjálfum sér og selja sjálfum sér afurðirnar. Þá er alþekkt að móðurfyrirtækin láni framleiðslufyrirtækjum sínum á vaxtastigi sem miðast við að ekki verði neinn hagnaður þar sem framleiðslan fer fram. Flest alvöru útgerðar- og fiskvinnslufeyrirtæki eiga skúffufyrirtæki erlendis sem kaupa afurðirnar héðan á verðum sem engum öðrum býðst. Þau selja svo áfram á markaðsverðum og íslenska þjóðin er hlunnfarin um skatttekjur af hagnaðinum. Nú þurfa pólitíkusarnir sem viljandi hafa verið sofandi yfir þessu að gyrða sig í brók og einbeita sér að því að þessi viðskipti fari fram með eðlilegum hætti þannig að réttmætar tekjur skili sér til samfélagsins. Það er löngu orðið tímabært að hætta því pilsfaldadekri sem viðgengist hefur gagnvart ferðþjónustufyrirtækjum í landinu. Það hefur aldrei mátt nefna það einu orði að láta erlenda ferðamenn greiða fyrir eitt eða neitt nema það detti beint í vasa ferðaþjónustufyrirtækja sem sum hver hafa ekki gert annað en að gráta sig í svefn, jafnt í góðæri sem harðæri. Mörg þeirra hafa aldrei verið rekstrarhæf nema fyrir það að þau fá að reka sig án þess að skila eðlilegum hluta til samfélagsins. Lífið er saltfiskur, var saltfiskur og verður saltfiskur hvað sem hver segir.

Þúsundum verður lokað