Verkalýðsforistann var ekki kjörin á þing.

Verkalýðsforingjar vaða í villu og telja að ríkið eigi að koma að samningum sem það á enga aðild að. Forheimskan er svo mikil að vísa í tugþúsunda manna félagsaðild en létt skautað fram hjá þeirri staðreynd að mikill meirihluta þeirra hefur aldrei sótt um aðild og er aðeins talinn með vegna félagsgjalda sem launagreiðendur eru skikkaðir til að halda eftir. Stjórnvöld eiga ekki að skipta sér að vinnudeilum eða kjarasamningum aðila vinnumarkaðarins en þessi fábjánagangur virðist vera orðin hefð. Hins vegar eiga stjórnvöld að sjá sóma sinn í því að hreinsa út stjórnir ríkisfyrirtækja og skipa nýjar fólki sem hefur dómgreind til að semja um laun forstjóranna á hóflegum nótum. Margir þeir sem þiggja þau ofurlaun sem undanfarið hafa verið í umræðunni trúa því í raun að þeir sjálfir séu alveg ómissandi. Þeir hinir sömu hefðu gott af því að heilsa upp á fólk af sama sauðahúsi sem nú hvílir í kirkjugörðum landsins algjörlega ómeðvitað um að við sem enn erum jarðlífsmegin tókst með einhverjum undraverðum hætti að halda áfram án þess að þeirra nyti við. Þarna kemur að þeim afskiptum sem stjórnvöld eiga að hafa en að öðru leyti ættu þau að láta fólk almennt í friði.

Sakar Bryndísi um hroka

Aldursrænt sjálfræði.

Það verður að gæta jafnræðis og hljóta nú þeir sem upplifa sig á öðrum aldri en þeir í raun eru að eiga rétt á að fá aldur sinn skráðan í samræmi við eigin upplifun. Ekki langt er síðan að fréttist af karli nokkrum sem skráður var tæplega sjötugur en upplifði sig sjálfan ekki degi eldri en fertugan. Sagðist hann líða vítiskvalir af þessum sökum og nefndi hann að það væru ekkert nema gamlar kerlingar að setja sig í samband við hann á Tinder, svona bráðungan manninn. Þá ætti fólk að fá að velja skráða hæð sína í vegabréf en ég er td. skráður hálfgerður dvergur þar þó ég upplifi mig sjálfur sem háan og spengilegan mann rétt kominn yfir afengiskaupaaldurinn. Ég held að rétt sé að halda sig við skráningu á líkamlegum einkennum, annað er bara til að flækja málin þegar bera þarf kennsl á fólk. En íslenskt samfélag er orðið daprara en nokkuð sem getur kallast brandari lengur sem hægt er að hlægja af og er það vegna þess að alls kyns veruleikafirrtir furðufuglar hafa fengið sínum hugmyndum framgengt á kostnað samborgara sinna.

Hætta á óafturkræfum inngripum